Przetwarzania miodu

Konsystencja miodu uzależniona jest od jego podatności na krystalizację. Decyduje o niej skład miodu i temperatura otoczenia. Zbyt twarde lub zbyt grube kryształki miodu nie są dobre dla konsumentów, którzy albo będą musieli rozdrabniać kryształki, albo pogodzić się z "dzwonieniem w zębach". Trzeba więc tak wpłynąć na proces krystalizowania miodu, aby przy jak najszybszym jego przebiegu powstawała struktura drobnokrystaliczna.
O przebiegu krystalizacji miodu decydują zawarte w nim cukry i ich właściwości. Cukier gronowy, inaczej glukoza, przyspiesza krystalizację, podczas gdy fruktoza nie ma na nią wpływu. Miód rzepakowy stanowi idealny przykład substancji szybko krystalizującej - ponieważ zawiera bardzo dużo glukozy, proces krystalizowania trwa zaledwie kilka dni.
Glukoza ma również pewną szczególną właściwość, polegającą na swego rodzaju "dominacji". Nawet jeśli w miodzie znajduje się również duży udział fruktozy, to właśnie glukoza determinuje właściwości całej substancji. Przykładem diametralnie odmiennym jest miód akacjowy, który wskutek bardzo wysokiej zawartości fruktozy krystalizuje dopiero po kilku lub wielu latach - jeśli w ogóle.
Praktycznie wszystkie odmiany miodu zawierają większy udział glukozy, dlatego też względnie szybko ulegają krystalizacji i nierzadko również twardnieją - poszczególne miody różnią się przy tym charakterystyką. W miodach wytwarzanych ze spadzi, zwłaszcza jodłowej przeważa fruktoza, przez co krystalizują one przez wiele tygodnia, a nawet miesięcy.