Tam gdzie brak lasów, kwitnących łąk, a na polach uprawia się tylko zboża i rośliny okopowe, pszczoły muszą się zadowalać kwitnącymi chwastami polnymi. Z tych najbardziej miododajne są: bławatek, łopucha, ognicha świerzbica i osty. Poza tym te chwasty, które akurat występują w dużej ilości, jak np. mlecz, powój, bratki polne, wyka ptasia i inne
Tam, gdzie ta roślina się udaje, a muszą to być bardzo żyzne gleby, zasobne w wapno i o dobrym podglebiu jest nieocenioną paszą dla krów. Paszą wysokobiałkową, trwałą, dającą kilka pokosów rocznie, ale... dla pszczół nie bardzo przydatną, szczególnie w naszym klimacie. Przede wszystkim kosi się lucernę przed kwitnieniem, bo wtedy jest najbogatsza w cenne składniki. Jeśli nawet pokos jest spóźniony, to i tak pszczoły z kwiatów lucerny zbierają u nas przeciętnie 24 kg miodu z 1 ha.
Czasem na starych polach koniczynowych powstają tzw. łysiny, czyli miejsca, na których rośliny wymarzły i zmarniały. Wtedy te łysiny obsiewa się zwykle koniczyną białą, inkarnatką lub koniczyną szwedzką. Biała najlepiej znosi suche stanowiska. Inkarnatka, czyli koniczyna krwistoczerwona, jest bardziej wrażliwa na mróz, niż nawet koniczyna czerwona, ale z reguły uprawia się ją, jako roślinę jednoroczną. Koniczyna szwedzka, czyli koniczyna białoróżowa, ginie na suchej glebie, ale świetnie się czuje nawet przy nadmiarze wilgoci. Inkarnatka kwitnie w pierwszym roku po posianiu, pozostałe koniczyny w drugim roku. Masowe kwitnienie koniczyn zaczyna się w początkach czerwca i trwa do ok. połowy lipca. Koniczyny biała i szwedzka są wybitnie miododajne. Biała dostarcza średnio 100 kg miodu z 1 ha, a szwedzka 125 kg/ha. Mniej więcej tyle zapewne dostarcza też miodu inkarnatka, bardzo licznie odwiedzana przez pszczoły.
Mimo obfitego wydzielania nektaru nie ma dużego znaczenia dla pszczół, gdyż przypomnijmy mają one zbyt krótkie języczki, by dotrzeć do koniczynowego nektaru. A byłoby do czego, bo oblicza się, że wydajność miodu z 1 ha uprawy tej rośliny wynosi 200 kg. Nic też dziwnego, że wokół tych czerwonych kulek kwiatowych kręcą się trzmiele. Ale zdarza się, że i one nie mogą swoimi języczkami sięgnąć do dna rurki kwiatowej. Zirytowane przegryzają rurkę, a wtedy do powstałych otworków zlatują się pszczoły, mogąc dobrać się już do nektaru. Pod koniec lata liczba trzmieli wzrasta i gromadnie zlatują się do drugiego pokosu koniczyny. Wówczas można na koniczynie czerwonej zaobserwować więcej pszczół, niż np. na seradeli. Warto zaobserwować, czy korzystają jedynie z otworków w rurkach kwiatowych, czy też może sięgają języczkiem do dna. Zdarza się bowiem, że drugi pokos koniczyny ma krótsze rurki albo w ogóle pojawiła się odmiana o tak krótkich rurkach kwiatowych, że stała się dostępna dla pszczół. Utrwalenie tej cechy rośliny byłoby wprost błogosławieństwem.
Uprawia się ją na glebach lekkich, bezwapiennych, ale dobrze rośnie i nektaruje tylko w lata przekropne. Siana wiosną wydziela więcej nektaru i pszczoły zlatują się do niej gromadnie. Uprawiana jako międzyplon, kwitnie po żniwach i wtedy nie jest tak miododajna. Ale wtedy pszczoły mogą dzięki niej uzupełniać zapasy zimowe. A ten późny wziątek pobudzą matkę do czerwienia jesiennego. Ciekawe, że nawożenie, choćby tylko popiołem, bardzo zwiększa nektarowanie tej rośliny.
Zwykle uprawia się dwa gatunki wyki: ozimą, zwaną piaskową lub kosmatą, i wykę jarą, zwaną też siewną. Niestety, obie wyki mają kwiatki dość głębokie i trudno dostępne dla pszczelich języczków. Ale na ich przylistkach znajdują się tzw. nektarniki pozakwiatowe. I z tego źródła pszczoły otrzymują wcale bogaty pożytek.
Spotyka się dwa gatunki tej dwuletniej rośliny: żółty, zwany też lekarskim, i biały. Dorastają do 1,5 m wysokości. Bardzo dobrze wytrzymują suszę, zwłaszcza nostrzyk żółty. Oba gatunki rosną nawet na piaskach, a biały również i na podmokłych glebach. Nostrzyk żółty zakwita w końcu maja, a biały w 10 dni później. Kwitnienie masowe trwa do sierpnia, ale kończy się dopiero we wrześniu. Nostrzyki zalicza się do najlepszych roślin miododajnych. Dla roślin dziko rosnących wydajność miodu ocenia się na 200 kg z 1 ha, a dla nostrzyku uprawianego, przy obfitym kwitnieniu, nawet i 600 kg z 1 ha. Nostrzyki nektarują także podczas suszy i upałów, kwitną ok. 2 miesięcy.
Roślina ta nieraz zastępuje inne motylkowe. Rośnie bowiem na glebach wapiennych, kamienistych, dla lucerny zbyt płytkich a dla koniczyny zbyt suchych. Przy tym jest nie tylko odporna na susze, ale i na mrozy. Zakwita w końcu maja i daje z 1 ha ok. 120 kg miodu. Miód ten po krystalizacji staje się jasnożółty i wyjątkowo smaczny. Esparcetę kosi się na siano dopiero po przekwitnięciu pierwszego piętra kwiatków, a właśnie one nektarują najobficiej. Pełną wydajność roślina osiąga w trzecim roku.
Do wargowych roślin miododajnych zalicza się też miętę grzebieniastą, pochodzącą z Syberii i kocimiętkę. Obie lubią ziemie urodzajne, bogate w azot. Są bardzo miododajne i oblegane przez pszczoły. Spośród ok. 150 gatunków kocimiętek najbardziej miododajna jest tzw. kocimiętka cytrynowa, nieraz mylona z melisą, gdyż tak jak ona pięknie pachnie cytryną. Zawiera bowiem wonny olejek citral. To ona wydziela nektar od świtu nieomal do nocy, nawet w niesprzyjających warunkach, i to na niej co najmniej dwa razy liczniej pracują pszczoły, niż na innych odmianach i gatunkach tego rodzaju. Marzymięta jest rośliną roczną, a kocimiętka cytrynowa trwałą. Marzymięta kwitnie przez sierpień, a kocimiętka od połowy lipca do końca sierpnia, często już w pierwszym roku po wysiewie.
