Czasem na starych polach koniczynowych powstają tzw. łysiny, czyli miejsca, na których rośliny wymarzły i zmarniały. Wtedy te łysiny obsiewa się zwykle koniczyną białą, inkarnatką lub koniczyną szwedzką. Biała najlepiej znosi suche stanowiska. Inkarnatka, czyli koniczyna krwistoczerwona, jest bardziej wrażliwa na mróz, niż nawet koniczyna czerwona, ale z reguły uprawia się ją, jako roślinę jednoroczną. Koniczyna szwedzka, czyli koniczyna białoróżowa, ginie na suchej glebie, ale świetnie się czuje nawet przy nadmiarze wilgoci. Inkarnatka kwitnie w pierwszym roku po posianiu, pozostałe koniczyny w drugim roku. Masowe kwitnienie koniczyn zaczyna się w początkach czerwca i trwa do ok. połowy lipca. Koniczyny biała i szwedzka są wybitnie miododajne. Biała dostarcza średnio 100 kg miodu z 1 ha, a szwedzka 125 kg/ha. Mniej więcej tyle zapewne dostarcza też miodu inkarnatka, bardzo licznie odwiedzana przez pszczoły.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz