Pszczoła posiada aparat żądłowy, którego użycie w przypadku człowieka, kończy się dla niej tragicznie. Zadziory na końcach żądła uniemożliwiają wyciągnięcie do ze skóry człowieka lub innego zwierzęcia. Następuje więc urwanie całego aparatu żądłowego, wskutek czego pszczoła ginie. Jeśli jednak użądli ona inną pszczołę lub osę, może żądło wyciągnąć bez problemu.
Pszczoła nie atakowana sama nie atakuje. Jest to stwierdzenie prawdziwe z pewną modyfikacją. Naturalny instynkt każe jej bronić własnego gniazda oraz nagromadzonych zapasów. Za bezpieczną granicę uważa się odległość większa niż 10 metrów od ula. Poza tą "strefą rażenia" pszczoły zajęte zbieraniem nektaru są neutralnie spokojne. Użądlenia w takich przypadkach ma najczęściej charakter przypadkowy, np. zaplątanie się pszczoły we włosy, dotknięcie jej na zrywanym kwiatku, chodzenie boso po trawie albo niepotrzebne przygniecenie.
Interesującym fenomenem życia społecznego pszczół jest specyficzny taniec sygnalizacyjny, który zbieraczka odbywa w gnieździe po odkryciu nowego źródła pożytku. Jeśli znajduje się ono blisko, pszczoła tańczy zataczając koło, jeśli dalej, wtedy tańczy po linii tworzącej półksiężyc. Jeszcze dalsze źródło pożytku sygnalizowane jest ósemki. Krzywe i kąty, które znaczy w tańcu zbieraczka, są dodatkowymi informacjami o położeniu źródła pożytku w stosunku do słońca. Rodzaj podrygów informuje o skali trudności przedsięwzięciu. W chwili bezczynności pszczoła tkwi nieruchomo lub przechadza się.
