Wędrówki

Jako pasieki wędrowne określa się te, które są przemieszczane z pożytku na pożytek. Wędrówki rodzin mają długą tradycję - najstarsze takie przypadki miały miejsce już w czasach przed Chrystusem. Dawniej transport pszczelich siedzib wraz z ich mieszkańcami odbywał się na grzbietach osłów i wielbłądów lub na plecach samego pszczelarza. Wozy dwuosiowe, tratwy i łodzie, kolej, samoloty - to tylko niektóre ze środków transportów, które były wykorzystywane na przestrzeni wieków, i które pozostają w użytku do dziś.
Dzięki samochodom możliwości i swoboda przemieszczania pasiek są dziś niemal nieograniczone. Wędrówki są niezwykle interesujące  i dostarczają wielu nowych wrażeń; stwarzają również okazję do poznania nowych krajobrazów, przebiegów pożytków i nowych ludzi. Ponieważ często trzeba przy tym wstawać bladym świtem, ma się wiele okazji do podziwiania wschodów słońca.
Jako wędrówkę rozumie się ogólnie wszelkie formy transportu pszczół na pożytki. Jednak obok zapewnienia owadom pożytku istnieją inne przyczyny wędrówki z pszczołami - może to być np. zapewnienie im dobrych warunków do przezimowania, szybszego rozwoju wiosennego, możliwości korzystania z większej różnorodności pożytków, produkcji różnych odmian miodu, wykorzystania owadów do zapylania kwiatów, zwiększenie rentowności prowadzenia pasieki czy troska o zdrowie pszczół.
W przypadku młodych rodzin, w celu zapobieżeniu powracania pszczół do uli macierzystych, podejmuje się wędrówkę na nowe pasieczysko, leżące poza dotychczasowym zasięgiem lotów owadów. Jako wędrówkę traktuje się również przewożenie pszczół do nowej pasieki po zakupie czy sprzedaży rodzin pszczelich.