Występowanie pożytków jest kluczowe dla produkcji miodu, a więc determinuje wydajność uzyskiwaną w pasiece. Ich występowanie stanowi także gwarancję zdrowia pszczół. Wykorzystanie pożytków powinno zaczynać się możliwie wcześnie w ciągu roku i trwać do lata, a nawet do jego schyłku. W idealnym przypadku jak najmniej powinno być przerw w zbiorach. Najlepiej, gdy na kończące się zbiory pożytku jednego gatunku roślin nakłada się początek występowania pożytku z innej rośliny. Stanowiska o całorocznym występowania pożytku to rzadkość, i mało która pasiek może się nimi poszczycić. Z reguły wykorzystanie pewnych roślin jako pożytku dla pszczół możliwe jest tylko dzięki wędrowce rodzin.
Pora zbierania pożytku podzielona jest na okres wiosenny, letni i późny. Wczesne źródła to z reguły pożytki gwarantujące rozwój rodzin i zwane są pożytkami rozwojowymi. Olsza, leszczyna, wierzba, dereń, rannik zimowy, wszystkie kwiaty cebulowe, wrzosiec wiosenny, śliwa tarnina, wiśnia ptasia, klon cukrowy, zawilce, hiacynt czy podbiał - to najważniejsze rośliny pożytkowe, charakteryzujące się dużym rozprzestrzenieniem.
Występowanie roślin danego gatunku nie stanowi, oczywiście, gwarancję zbiorów. Zbiory rządzą się swoimi prawami, i ma na nie wpływ wiele czynników. Przede wszystkim, aby zbiory pożytków mogły się odbić, w danej okolicy powinno być ich dużo. Ważna jest także ich wartość odżywcza dla owdów oraz ich lokalizacja. Oczywiście, na wykorzystanie pyłku i nektaru mają wpływ również panujące warunki pogodowe, w tym temperatura.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz