W. E. Szymanskaja badając zdobycze medycyny ludowej, stwierdziła, że cenne pyłki pochodzą z kwiatów: ogórka, leszczyny, żyta i ziemniaka. Badacz zajmujący się m. in. miodem, zauważył, że wśród stulatków i jeszcze starszych większość to pszczelarze lub osoby z pszczelarstwem związane, które jadają miód nieoczyszczony, więc z zawartością pyłku. Stwierdzono również, że rośliny wiatropylne dostarczają kolosalnych ilości pyłku. Do nich na przykład należą: olchy, topole, dęby, leszczyny, turzyce, sitowie, różne pospolite chwasty, jak: komosa, pokrzywa, szczawie i in. Co prawda mają one kwiatki niepozorne, zielonkawe, ale przecież nie muszą przyciągać owadów. Wystarczy, że produkują masy pyłku, które wiatr roznosi i to on zapyla żeńskie słupki. Rośliny owadopylne muszą mieć piękne, barwne kwiaty, zapach i wygląd nęcący owady. Do nich należą m. in. róże, maki, zawilce, dziewanny i tawuły. Ale i ich męskie pręciki produkują ogromne ilości pyłku. Do dobrych roślin pyłkodajnych należą np.: wierzby, mniszek, koniczyna biała, karagana syberyjska, esparceta, bławatek i in.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz