Pyłek próbowano zastępować mąką, żółtkami jaj itp., ale bez powodzenia. Pszczoły nie dały się oszukać. W lecie na ogół mają go dosyć, bo niemal wszystkie rośliny dostarczające nektaru, dają też pyłek. Wiatr lub zimno często hamują nektarowanie, ale nie wytwarzanie pyłku. Bywa, że latem, gdy pszczoły nie znajdują nektaru, znoszą wielkie ilości pyłku i zapełniają nimi całe plastry. Na wiosnę jest inaczej. Przybywa przecież stale pszczół i czerwiu, które zużywając stare zapasy pierzgi, potrzebują coraz więcej pyłku. A tymczasem lotnych pszczół jest w tym okresie w ulu niewiele. Przy tym wiosenna, zmienna pogoda nie zawsze sprzyja wylotom. Więc, choć pyłku w przyrodzie byłoby dość, w ulu mogłoby go braknąć. Aby więc do tego nie dopuścić, biedne zbieraczki wylatują nawet w niepogodę i dużo ich przy tym ginie. Pnie słabną, zamiast się wzmacniać. Wszystkie rośliny pyłkodajne można podzielić na dwa rodzaje: wiatropylne i owadopylne. Do wiatropylnych należą: leszczyna, olcha, brzoza, topola, sosna, klon jesionolistny, dąb, konopie, kukurydza, żyto i różne trawy. Z nich pszczoły mają mały pożytek. Większość bowiem kwitnie przed rozwojem liści, przy temperaturze kilku stopni, gdy pszczoły na ogół nie wylatują z ula. Pogody są wtedy wietrzne i wiatr z łatwością wytrząsa z kwiatów cały pyłek. Podstawą wiosennych zbiorów pyłku są rośliny owadopylne, kwitnące dopiero w cieplejsze dni, gdy już pszczoły opuszczają ul. Wiele z nich daje nektar i pyłek. Są to: klon zwyczajny, drzewa i krzewy owocowe, wierzby, tarnina, podbiał. Niektóre wprost obfitują w pyłek i wabią nim pszczoły. Należą tu np. kaczeńce, zawilec gajowy, przylaszczki, sasanki, dziewanny. Wiele z tych kwiatków w ogóle nie posiada nektarników albo wydziela nektar w znikomych ilościach. Do takich roślin, które przyciągają pszczoły jedynie pyłkiem, należą: żarnowiec, róża polna, jaskółcze ziele, dziurawiec, łubin i mak. Ale... kwitną one w tym czasie, gdy pszczoły już nie potrzebują dużych ilości pyłku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz