Rabunki

Sposób, w jaki pszczoły zdobywają pożywienie, wyraźnie wskazuje na to, że gatunek ten nie ulega domestyfikacji. Żądza pokarmu jest nieopanowana, nawet jeśli pszczelarz regularnie zaopatruje rodzinę w żywność. Co więcej, również dobrze dożywione pszczoły nie powstrzymują się od prób rabowania pokarmu innym rodzinom, posuwając się nawet do całkowitego okradania innych pszczół - z różnym zapałem w różnych porach roku. Od rozpoczęcia pory zbierania wiosną aż do przesilenia letniego pszczoły nie mają żadnego powodu, aby rabować miód. Wraz ze skracaniem się dni i zmniejszeniem się pożytku pokusa plądrowania cudzych zbiorów staje się coraz silniejsza. W okresie braku pożytku robotnice praktycznie cały czas spędzają na poszukiwaniach łatwego łupu. Próbują przedostać się pod okiem straży do wnętrza obcego ula, przy czym często są chwytane przez strażniczki za odnóża, skrzydełka i włoski. Jeśli zostanie przy tym oderwany kłębek włosów, pszczoła jest wolna. Można ją będzie później rozpoznać po ciemniejszym, niemal czarnym ciele, będzie przy tym sprawiała wrażenie mniejszej. Ostatecznie jednak brak włosów ułatwia plądrującym owadom zadanie, bo obcy obrońcy nie mają za co ich chwytać.