Pszczoły zbierają nektar i pyłek z kwiatów na drzewach, krzewach i ziołach. To, ile tych surowców da się wykorzystać, zależy od gatunku. Rośliny miododajne to wszystkie rośliny kwiatowe, które mają szczególnie duże znaczenie dla owadów zapylających. Z zasady są to wszystkie gatunki wytwarzające coś, co pszczoły mogą zabrać za sobą do domu: pyłek o dużej zawartości białek lub słodki nektar.
Drzewa owocowe, krzewy jagodowe, wiele roślin wieloletnich oraz większość roślin przyprawowych to rośliny miododajne, podobnie jak niektóre gatunki drzew, takie jak klon, dzika jabłoń i kasztanowiec. Najlepsza z drzew jest lipa, niezwykle atrakcyjna zarówno dla pszczół, jak i dla trzmieli. Kwitnie późnym latem i wydziela mnóstwo słodkiego nektaru, który pszczoły i inne owady zapylające ogromnie lubią. Zdarza się, że w parach, gdzie rośnie dużo lip srebrzystych, znajduje się na ziemi setki otępiałych lub martwych pszczół. Nie wiadomo dokładnie, z czego to wynika, jednak spekulowano między innymi, że owady pod koniec sezonu mogą być na tyle słabe, że zdychają z powodu wysiłku przy intensywnym zbiorze.
Ważnymi dla przetrwania pszczół źródłami pożywienia mogą być również te rośliny, które nie mają zbyt wiele pyłku i nektaru, za to kwitną wczesną wiosną lub w innym okresie, kiedy brakuje pokarmu.
Rośliny, które dają tak wiele nektaru i pyłku, że mogą przez pewien czas dominować w jadłospisie pszczół, to poźytki główne. Wczesną wiosną najważniejszym z nich jest wierzba iwa. Latem to przede wszystkim mniszek pospolity, rzepak, rzepik, maliny i koniczyna. Późnym latem może to być fecelia błękitna, lipa, wierzbówka kiprzyca i wrzos.
Lipa i klon oraz niektóre drzewa iglaste są dla pszczół szczególnie ważne, ponieważ żerują na nich mszyce wydzielające spadź. Wiele drzew liściastych oraz iglastych, takich jak sosna i świerk, wytwarza żywicę, wykorzystywaną przez pszczoły do pozyskiwania propolisu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz