Budowa ciała pszczoły - Aparat gębowy

U pszczół jest on przystosowany do przenoszenia lub przetwarzania ciał stałych oraz do wysysania cieczy. Korzystając z żuwaczek, robotnice pracują przy płytkach wosku, zbierają pyłek kwiatowy, wynoszą grudki lub nieżywe pszczoły z ula, czyszczą inne pszczoły, a nawet gryzą intruzów. Wykazując odrobinę cierpliwości, można zaobserwować też, i naszą skórę pszczoły szczypią swoimi żuwaczkami, kiedy siadają nam na wierzchu dłoni bądź na ramieniu. W tym przypadku jest to jednak odruch obronny.

Kolejne narzędzie w aparacie gębowym to trąbka, która jednak nie stanowi, jak mogłabym się wydawać, pojedynczego organu. Trąbka jest bowiem złożona  z języczka, dwóch szczęk żuwaczki oraz dwóch głaszczek żuwaczkowych. Sam język przypomina raczej rynienek, która dopiero po nakryciu żuwaczkami przemienia się w rurkę ssącą. Poprzez ruchy języczkiem w górę i w dół powstaje efekt ssania, a ciecz pompowana jest do gardzieli, a następnie poprzez przełyk do wola.

Obserwując pszczoły, trąbkę mamy szansę zobaczyć jedynie przy okazji pobierania przez owada pokarmu. W pozostałych momentach jest ona zwinięta i skierowana w stronę odwłoka. Rozwinięta trąbka może mierzyć od 6,5 do 7 mm u robotnic, 3,5 mm u królowej oraz 4 mm u trutnia. Długość trąbki u robotnic zmienia się też w zależności od odmiany i rasy pszczół.

Niegdyś ze względu na powierzchowność koniczyny czerwonej, o wąskich i długich rurkach kwiatowych, pszczelarze chętnie decydowali się na pszczoły o długich języczkach i tylko takie hodowli i mnożyli. Koniczyna straciła w ostatnim latach swoje znaczenie podstawowego źródła pożytku dla pszczół, oprócz niej występuje jednak wiele innych gatunków roślin, w przypadku których długi języczek pszczół ma sporo zalet.