Sprządzanie pokarmów cukrowych

Podczas dokarmiania pszczołom podaje się cukier w postaci syropu, czyli roztworu wody i cukru. nie zaleca się gotowania wody w czasie jego sporządzania, gdyż powoduje to wytrącania się kryształków cukru w przygotowanych przez pszczoły zapasach. Zalecenia te dotyczą tylko wody pitnej.

W wodzie z nieprzebadanych ujęć mogą znajdować się bakterie, które odbijają się ujemnie na kondycje rodzin.

Jakość pokarmu zimowego

Nie wszystkie rodzaje miodu są dla pszczół równie wartościowym pokarmem, zwłaszcza w okresie zimowym. Najlepszym pokarm stanowią miody kwiatowe, jeśli nie wykazują tendencji do krystalizowania w plastrach. Najbardziej szkodliwe dla zimujących pszczół są miody spadziowe i nektarowe z domieszką spadzi, gdyż przeciętna zawartość wielocukrów wynosi około 20% . Miody nektarowo - spadziowe są również pokarmem szkodliwym dla zimujących pszczół, nawet przy niewielkiej 10% domieszce spadzi. Wielu pszczelarzy uważa, że miód wrzosowy szkodzi zimującym pszczołom. W istocie zimowla pszczół  na czystym miodzie wrzosowym przebiega pomyślnie, jeśli nie zawiera on domieszki spadzi.

Terminy dokarmiania - cd.

Zabieg ten poleca się zwłaszcza pszczelarzom początkującym, którzy mają kłopoty z dopasowaniem wielkości gniazda do siły rodziny. Zabrane plastry przeznaczymy dla rodzin, w których jest zbyt mało zapasu. W tym celu skrajne plastry ze zbyt mała ilością pokarmu, ale obsiadane przez pszczoły, przenosimy zatwór, dając w to miejsce plaster z poszytym zapasem. Pszczoły zza zatworu przejdą do gniazda, a w ciepłe dni przeniosą tam pokarm, osuszając plastry znajdujące się za zatworem.

Nadmiar plastrów z poszytym zapasem lepiej przechowywać poza ulem, w szczelnej skrzyni, transportówce, szafie itp. Właściwie zabezpieczone przed gryzoniami, wiosną posłużą do uzupełnienia brakującego pokarmu w głodujących rodzinach lub do pobudzania rodzin do intensywnego rozwoju. Należy jednak pamiętać, że zabieranie plastrów z nadmiarem zapasów jest złem koniecznym. Pszczoły bowiem spracowały się już przy ich przygotowywaniu, co może odbić się negatywnie na zimowli rodzin.

W ulach wielokorpusowych we wrześniu niezbędny jest przegląd rodzin, aby zobaczyć, gdzie znajduje się czerw. Czerwienie tylko w górnym korpusie jest niewskazane, gdyż powoduje uwiązanie się kłębu zimowego w górnej kondygnacji. Wiosną taka rodzina może paść z głodu mimo zapasów w dolnym korpusie. Dlatego należy przestawić korpusy tak, aby te z czerwiem znalazły się w dolnym, a z zapasami w górnym. W zasadzie wykonuje się to przed przystąpieniem do trzeciego etapu, tzw. ostatecznego uzupełnienia pokarmu.

W końcu września można już usunąć podkarmiaczki, sprawdzając jeszcze raz wypełnienie pokarmem skrajnych plastrów.